bugün benim doğum günüm hem yastayım hem paslıyım la la la ...

28 yıllık bir değerlendirme yazısı yazmayı uygun gördüm, 28 yıldır yaşıyorum sevgili okuyucum dile kolay biliyorum "yirmi sekiz" ama zihne zor... hangi kısmından sonra saymaya başladım tam olarak hatırlamıyorum, ama yılları saymadığım saydıkça bıktığım usandığım zamanlar oldu. ikişerli saydığım, geriye doğru saydığım, çeşitli aritmetik oyunlarla bu sayma işine heyecan katmaya çalıştığım... ama ... matematik affetmiyor eşitir 28 le başbaşa kalakalıyoruz.
"ee ... 28 yıl yaşadın da ne oldu?" denilecek olduğunda verilecek ahım şahım bir cevabımın olmamasının ezikliğini bu yıl daha bir hissediyorum 2007' yi başından itibaren sevmedim desem 2006, bana farklı davrandın sanki deyip beyanımı ciddiyetsizlikle itham edebilir ama bunu kendisinin çok bilmişliğine veriririm!
yıllarla beraber kalabalık duygusuyla yalnızlık duygusu birbirinden ayrılmayan birşeye dönüştü okuyucu ... hala ölmek için çok erken yaşamak içinse hayli yorucu hayat, hala yapılacak çok şey, yapacak çok az enerji var, hala tembelim ve hala kendi kurgularımın naifliği içinde saftirik olimpiyatlarında gümüş madalyaya adayım, hala yüzümde ergen sivilceleri beliririyor, hala zamanla ilişkim okyanusta bir saldan farksız devrik ve uygunsuz...
"hala"lardan sonra gelelim "artık" kısmına artık yeni bir şey yok!

acısıyla tatlısıyla

bi zaman bi yerde söylediğim gibi kendimize duymaktan hoşlanacağımız şeyler söyleyen arkadaşlar edinip ardından onların acı söyledikleri ana ulaşırız ve dost deriz. dost acı söyler, hayatımızın sıradanlığını hatırlatırlar sanki kendileri bu sıradanlığı bozan yegane şey değilmişcesine. neden? sıradanlığa hapsettiklerinden kendilerini. sanki kendimi sıradan olmaktan kurtardığım zamanlarda dostlarımı düşünmüyormuşcasına, sıradan olmayı yakıştırırlar bize, kendilerine... sanki sıradanlıktan kurtulmamımızın tek yolu birbirimizi özel kılmamız değilmişcesine... sanki selim'in turgut özben'i olmasa selim sıradanlığın abidesi olabilirmişcesine.