acısıyla tatlısıyla

bi zaman bi yerde söylediğim gibi kendimize duymaktan hoşlanacağımız şeyler söyleyen arkadaşlar edinip ardından onların acı söyledikleri ana ulaşırız ve dost deriz. dost acı söyler, hayatımızın sıradanlığını hatırlatırlar sanki kendileri bu sıradanlığı bozan yegane şey değilmişcesine. neden? sıradanlığa hapsettiklerinden kendilerini. sanki kendimi sıradan olmaktan kurtardığım zamanlarda dostlarımı düşünmüyormuşcasına, sıradan olmayı yakıştırırlar bize, kendilerine... sanki sıradanlıktan kurtulmamımızın tek yolu birbirimizi özel kılmamız değilmişcesine... sanki selim'in turgut özben'i olmasa selim sıradanlığın abidesi olabilirmişcesine.