zeliha teyze

"Zeliha Teyze'nin içindeki fırtınanın tek şahidi allah. mesele onun varlığına inanmaması"*

bu cümleyi okuyup saatlerce ağlayabilirim. bu iki cümlenin bir şarkısı olmalı. net bir yalnızlık, tüm vergileri onu bunu düştüğünde kalan baki yalnızlık. bir tek allah biliyor onu da "kim"se bilmiyor.

bir roman kahramanı olmamanın en kötü tarafı bilici bir yazarın ortalıkta olmaması. roman kahramanının tüm roman boyunca yazar tarafından dikizlenen iç görü- sezgi ve kavrayışlarına yazar tarafından eklenen o bilgiççe "x ............. gibi bir hisse kapıldı bunun imkansız olduğunu biliyordu." "kafasından uzaklaştırdığı ..................... düşünceleri ne kadar uzaklaştırmış da olsa başına ne geleceğini biliyordu." kahramanın kendi kaderini bildiğine dair cümleleri. evet hayatımızda bir yazarın müneccimliği eksik. zihnimin içinde dönüp duran kuyrukları birbirine dolanmış onlarca düşüncenin hiçbirisinin arkasında duran böyle emin bir cümle yok.

bilemiyorum, hiç bir bok bilemiyorum.

bir tanrının varlığı hepimizi yazılmış bir romanın kahramanına dönüştürür, içinde romanların yazıldığı bir romanın kahramanına...

* emin değilim Oğullar ve Rencide Ruhlar'dan sanırım